بسم­الله­الرحمن­الرحیم

رفاه (تن­آسایی، آسودگی، آسایش – فرهنگ معین) ازخواسته­های انسان­هاست، گاه کمی بیش­تر و گاه کمی کم­تر. و بشرهرچه به­سوی قرن بیستم حرکت کرد، وجه رفاه­طلبانه­اش پررنگ­ترشد. رفاه، به خودی خود و به­اندازه­ی خویش و با رعایت پیش­فرض­های درست برای رسیدن به آن، بسیارهم خوب است و به­جا، اما این خوب، اندک اندک تبدیل به یکی ازخواسته­های مهم اغلب انسان­ها و چه بسا، مبدل به مهم­ترین مطالبه­ی آدمی گردید. درقرن موتورجت و پردازنده­ی الکترونیکی، رفاه به آن اندازه ازاهمیت رسید که بسیاری ازشئون دیگرزندگی آدمی را تحت سایه­ی خویش قرارداد.

اخلاق فدای رفاه­مداری شد، اقتصاد درخدمت رفاه درآمد و سیاست زمام خویش به دست آنان داد که رفاه اجتماعی را اصلی­ترین نکته­ی جامعه می­دیدند.

تا این­جا خیلی مهم نبود ونیست! حتی این­که تمامی ارزش­های تغییرناپذیرانسانی، قربانی رفاه­طلبی اوشود مهم نبود. مسئله ازآن­جا مهم شد، وشاید مهم می­شود که رفاه­طلبی، رفاه آدمی را به خطر انداخت!

اکنون زندگی انسان، تبدیل به فرصتی شده­است برای کار، تولید، ومصرف کردن. دانش­آموزان درس می­خوانند، کارگران کارمی­کنند، هنرمندان خلق می­کنند، اتلان می­کشند، و دانشمندان دانش می­سازند، اغلب، وشاید همگی برای زندگی راحت­تر. برای ساخت لوازم رفاه بیش­تر، ورفع نواقص اسباب گذشته.

بدترآن­که گاه کاربدان­پایه می­رسد که تهیه­ی وسایل رفاه، تبدیل به مانعی برسرراه زندگی آسوده­تر و رفاه بیش­ترمی­گردد. "ترافیک" شاید یکی ازمثال­های خوب باشد. درکمال تاسف، حجم زمین ثابت باقی می­ماند اما روزانه صدها هزاروسیله­ی شخصی نقلیه، که هریک لااقل بین 6 تا 8 مترمکعب ازفضای عالم را اشغال می­کنند به زمین افزوده می­شود. حتی به فرض تعادل میان سرعت گسترش راه­ها، پارکینگ­ها و معابر، با سرعت سرسام­آور افزایش خودروها، به­زودی روزی خواهد رسید که زمین تبدیل به پارکینگ عظیم وسائط نقلیه شود و انسان دربین خودروهای خویش، گم.

درهمین شهرکرد 300 هزارنفری، همین امروز، اگربخواهید ازچهارراه امام صادق(علیه­السلام) – مشهوربه فصیحی – به سمت میدان 12محرم – مشهوربه آبی –  و ازآن­جا به میدان فردوسی بروید، برای شما ازلحاظ صرفه­جویی درزمان وآسایش تن و روان، بهتراست که با پای پیاده بروید تا با خودروی شخصی یا عمومی و گزافه نیست اگربگوییم، لااقل دریک بازه­ی زمانی چنددقیقه­ای، عابران پیاده­ی مسیرفوق، رفاه بیش­تری نسبت به افرادی دارند که سواربر خودروهای شخصی درحال گذشتن ازمسیرند.

وضعیت ازاین هم می­تواند وخیم­ترشود. همین حالا، انسان به خاطررفاه­طلبی روزافزونش، دست به کارهایی زده که حیات نوع بشر را به مخاطره افکنده­است. ما می­خواهیم تولید کنیم، حتی بیش ازنیازجامعه. بعد برای تولیداتمان نیازآفرینی می­کنیم وسپس مصرف. سال­هاست که تئوریسن­های اقتصادی کاپیتالیسم، برای رسیدن به سود بیش­تر، مردم را به مصرف بالاترتحریک می­کنند. جیب صاحبان کمپانی­های بزرگ، روزبه روز حجیم­ترمی­شود و تاوان این زیاده طلبی را، مصرف کنندگان خواهند پرداخت.

یک مثال بزنیم ازلوازم رفاه­آوری که اساس حیات بشر را به خطرخواهند انداخت: انرژی هسته­ای! بله انرژی هسته­ای. بشرمی­خواهد لباسش را و ظرفش را با ماشین بشوید، خانه­اش را ماشین تمیزکند، غذایش را ماشین – آن­هم ازنوع الکتریکی – بپزد، موهایش را ماشین شانه کند، بیمارانش را ماشین پرستاری کند، وحتی دندان­هایش را ماشین برایش مسواک کند و این­همه نیازمند تولید روزافزون انرژی الکتریکی­ست. "برق کم می­آید" و انسان دست به دامان روش­های جدید می­شود. درچنین شرایطی­ست که انرژی بسیارارزان هسته­ای به کمک می­آید. همه چیز روبه راه می­شود. دغدغه­های آدمی برای اتمام ذخایرگازی جهان و ایستادن چرخ ژنراتورهای گاز، به پایان می­رسد و یک گرم اورانیوم غنی­شده، مصارف یک شهررا تامین می­کند. وظایف رسانه­ها و حتی نخبگان هم مشخص می­شود، معرفی انرژی آلاینده­ی هسته­ای به­عنوان پاک­ترین انرژی­ها!

پیشاپیش – اگردیرنشده باشد! – بگویم که این مقاله هیچ ارتباطی به پرونده­ی هسته­ای ایران ندارد! و نگارنده، ازکسانی­ست که مصرانه و باایمان کامل، معتقد به لزوم برخورداری میهنمان ازانرژی صلح­آمیزهسته­ایست. (البته به دلایلی که این مقاله را نقض نمی­کنند.)ضمن آن­که من حتی یک سنت هم ازهیچ کشوربیگانه­ای، برای فشارآوردن بردولت جمهوری اسلامی ایران پول نگرفته­ام!! آن­چه می­گویم اشاره­ایست به آن­چه که امروز، به­عنوان یک درد مزمن بشری مطرح است....

به­هرجهت، رفاه­طلبی ما بدان­جا می­رسد که برای چند سال یا چندماه رفاه بیش­تر، حاضرمی­شویم آینده­ی نسل­های خویش را به خطربیندازیم. قدرت­مندان به­جای سرمایه­گذاری برروی مطالعات بیش­ترجهت کسب انرژی واقعا پاک، ومهم­ترازآن، دست شستن ازاغفال بشربرای مصرف بیش­تر و صرف هزینه­های بالاتر، با سرعت به توسعه­ی همه­جانبه­ی نیروگاه­های اتمی خود می­پردازند. پس­ماندهای هسته­ای روزبه روزدردل زمین واعماق اقیانوس­ها دفن می­شود و حیات کره­ی خاک، با تشعشات رادیواکتیو تهدید می­گردد.

وحشت­ناک است اگربدانیم، زباله­های هسته­ای تا صدها سال نابود نخواهند شد. وقتی دردل زمین دفن شوند زمین را بایرخواهند کرد وچون دراعماق اقیانوس­ها قراربگیرند، حیات آبی زمین را به نابودی خواهند کشاند.

زباله­های هسته­ای هم­چون ترافیک، مخلوق اسارت انسان دربند تکنولوژی و رفاه­طلبی – به­هر قیمتی – ست.  مخلوق آن­که حتی علم، بازیچه­ی صاحبان ثروت و ارضاکننده­ی شکم­های ازپرخوری ترکیده گشته­­است.

مصلحی باید...